Het voortgezette afscheidsfeest van de boerenzwaluwen op Stokkink ging aan het eind van de morgen opnieuw gepaard met een oorverdovend lawaai, waarin van gekwetter amper iets was te horen. Op overleg leek het ook niet. Wat zou dit dan beduiden? Een oproep aan allen zich reisvaardig te maken? Of de keeltjes oefenen voor het in contact blijven en op tijd waarschuwen tijdens de grote trektocht? Jongen schiepen er bij dit festijn opnieuw genoegen in even op vreemde plekken te gaan zitten, terwijl oudere vogels hun nest en omgeving leken te markeren. Opnieuw tot slot de vraag: zien zij en wij elkaar terug? In elk geval bewaar ik de beelden, hun hoog geluid klinkt ook nog lang na.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten