Ik schilder graag met foto’s. Voor één keer samen met boerenzwaluwen. Bij het vastleggen van beelden van boerenzwaluwen op de delle van Stokkink zag ik gistermorgen opnieuw even bijzonder licht, dat me inspireerde: zonlicht dat via een oud raam aan de achterzijde van deze boerderij een fraai patroon vormde in het achterhuis. Al vaker maakte ik een foto van de zo verlichte lemen vloer, die hier nog ligt. Nu bescheen de zon de houten kast, die eens de al afgebroken ‘watermotor’ (voor de eigen waterleiding) beschermde. Net als onlangs bij een laagstaande zon op een oude kastanjeboom zou ik hier ook mijn silhouet op kunnen projecteren, bedacht ik. Met uiteraard de contouren van het fototoestel zichtbaar voor mijn ogen. Toen ik even later terugkeerde bij een nest met uitvliegende jongen vielen de zonnestralen via het antieke raam op de lemen vloer. De duurzaam gebruikte kranten, ernaast geplaveid, lagen bezaaid met poep van de zwaluwen, die vaak genieten van een zitplek op draadjes, waar jongen overdag ook nog wel eens op terugkeren voor rust en enige verkoeling in deze zeer warme zomer. Zo schilderde ik samen met mijn geliefde vogels dit (zelf)portret. Wie omgaat met pek (of poep?)…., zegt een spreekwoord. Wie oog heeft voor al wat leeft, weet dat het vooral een teken is van hoe goed de vogels het hier hebben en hoeveel van deze zomergasten hier nog verblijven. Poëzie (zie volgende zin) van de delle èn kunst, zo zie ik mijn zelfportret. Het woord poëzie gebruik in hier in de zin van warme sfeer, gelijk de grote Achterhoekse schrijver H.W. Heuvel, die zeer poëtisch was ingesteld, vaak deed. “Een schrijver is een dichter”, heet mijn hoofdstuk over hem in het boek ‘Oolde, mijn Oolde’, onder welke titel zijn klassieker ‘Oud-Achterhoeksch Boerenleven’ twee jaar geleden met uitvoerige toelichtingen opnieuw werd uitgegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten