Stil verdriet. De opperzanger onder de boerenzwaluwen zwijgt. Zit op een tropisch warme dag een poos alleen in onze boerderij, waar net vanmorgen de laatste jonge zwaluw uitvloog. In het oudste nest aan de eeuwenoude balken van boerderij Stokkink zit roerloos het vrouwtje. Dood. Op de plek waar haar eerste jongen dit jaar werden uitgebroed. Zelfs haar tweede broedsel is al groot genoeg om voor zichzelf voldoende insecten te vangen. Een vogel is voor mij niet gelijk aan een mens. En er sneuvelen op de trektocht van en naar Afrika zoveel soortgenoten, dat de dood van één van deze tijdelijke ‘huisgenoten’ en ook die van twee jongen die deze zomer uit het nest vielen of er uitgegooid werden (na problemen rond het ouderpaar) geen reden is om dramatisch over te doen. Maar het beeld van verdriet (Facebook hoeft niet louter een pretwereld te tonen) raakt mij en overschrijdt grenzen. Het toont rouw, haast zoals mensen, van vele landen en eeuwen, die ook verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten