Alsof een pas uitgevlogen jong van de boerenzwaluwen op Stokkink mijn gedicht leest uit de jaren negentig. Jongen maken soms een noodlanding op een bijzondere plek. Dit zwaluwtje koos gistermorgen op het laatste moment voor de zijkant van de nienduur, de grote achterdeur van de boerderij. Dit bovenste deel openen we elke morgen om onze geliefde zomergasten alle (vlieg)ruimte te geven. Al eeuwen moeten ze hier hun nesten bouwen aan de oude balken. Vee wordt hier niet meer gehouden, in de winter is het er koud en stil. Maar we verbouwden het niet tot woonboerderij. Zwaluwen vinden er zo nog altijd onderdak. Zo bruist het hier van de lente tot het najaar van leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten